adam fawerin e-mail adresi

adam fawer yazdığı olasılıksız ve empati ile türkiyede büyük bir hayran kitlesine sahip oldu.bende hayranıyım 2 k,itabınıda okuyorum.kendisine ulaşmak isteyenler için email adresini veriyorum

adam@improbablebook.com

adam faweri kendi ağzından okuyun

Adam Fawer's umulmadık için backstory

I’m not your typical novelist. Ben değilim tipik romancı.

Before selling my novel to HarperCollins, I’d never written professionally. HarperCollins için yeni satış önce, profesyonel yazılı asla ediyorum. I wasn’t even an English major in college. Ben bile bir kolej büyük İngilizce. In fact, I was quite the opposite. Aslında, tam tersi oldu. Although I’ve always been a decent writer, I always thought of myself as a numbers guy, so I went down a numeric path and studied economics. Her ne kadar hep iyi bir yazar oldum, ben her zaman kendimi bir numara adam olarak, bu yüzden bir sayısal yoluna gitti ve ekonomi eğitimi düşündüm. After college I got a master’s in statistics then got a job creating mathematical models. Kolej sonra istatistiklere bir ana o bir iş matematiksel modeller oluşturmak var var.

When I got bored with that, I went to Stanford Business School, got an MBA then returned to New York City and entered the dot-com arena (yes, it was the late nineties). Ben o ile sıkıldım, ben Stanford Business School, sonra New York döndü ve nokta-da geç doksanlı yıllar oldu tr arenada (evet, girilen MBA var) gittim. Three years later I was the Chief Operating Officer of About.com. Üç yıl sonra ben Şef İşletim Görevlisi About.com biriydi. I handled budgets, forecasted revenue, managed over a hundred people and kept running the numbers. Yani, bütçeler, öngörülen gelir ele yüz kişi üzerinden yönetilen ve numaraları yayınlanmaya devam ettim. Even better, I was making great money. Daha iyi, ben çok para kazanmak oldu. I had everything I thought I ever wanted. Sanırım şimdiye kadar istediği her şey düşünce vardı. Everything, that is, except a job I truly loved. Her şey, yani gerçekten seven bir iş dışında.

Then my good friend Stephanie Williams (www.stephaniewilliams.com) called me with some news that changed my life forever. Sonra arkadaşım Stephanie Williams (www.stephaniewilliams.com) bu sonsuza hayatım değişti bazı haberleri beni aradı. She had been diagnosed with terminal breast cancer. O terminali meme kanseri tanısı almıştı. This isn't something you expect to hear from an old college friend (especially one that’s only thirty). Bu, sadece otuz bir eski okul arkadaşı (özellikle bir haber bekliyoruz şey değildir.)

The news hit me hard and really made me reevaluate my life. Haber, sert ve bana benim hayatımı reevaluate yaptı. Sounds corny, I know, but it's true. Nasırlı Sesler, biliyorum, ama doğru. My father had died of cancer when he was only 49 after working a job he hated for almost twenty years. Babam kanser o sadece 49 de neredeyse yirmi yıldır nefret bir iş çalıştıktan sonra öldü vardı. I didn't want this to be my fate. Ben kader olmasını istersiniz vermedi. Suddenly I had an incredible sense of urgency to stop messing around and start living my life to the fullest. Birden etrafta oynamayı durdurmak ve tam olarak hayatımı yaşayan başlatmak inanılmaz bir aciliyet duygusu vardı.

So, I thought back to when I was a kid. Yani, ben ne zaman bir çocuk olduğunu düşündüm. I didn’t have a normal childhood. Ben normal bir çocukluk yoktu. When I was six years old, I contracted a rare illness that caused corneal scarring in both my eyes. Ben altı yaşındayken, bu neden korneal skarlasma de gözlerimi bir nadir hastalık sözleşmeli. I spent the next ten years in and out of hospitals, undergoing countless surgeries. Bir sonraki on yıl içinde ve hastane dışında, sayısız operasyon geçiyor geçirdi. The only thing that got me through were books on tape from the Commission for the Blind. Bu kitap ile kaset üzerindeki Komisyonu körler için beni var tek şey. Every night, when I was alone in the dark, I’d listen to a novel. Her gece, ben yalnız karanlıkta olduğunu, bir roman dinlemek istiyorum.

I "read" everyone from Judy Blume to Isaac Asimov to Stephen King to Michael Crichton to Tom Clancy. Ben "" Judy Blume Isaac Asimov için Stephen King: Michael Crichton için Tom Clancy kadar herkes okuyun. These authors and hundreds others gave me the one thing that my doctors and my parents could not—an escape. Bu yazarlar ve yüzlerce diğerleri bana bir şey verdi bana doktor ve ailemin olabilir olmayan bir kaçış. It didn’t take long for authors to eclipse all my other heroes. Uzun yazar için tüm diğer kahramanlar tutulması etmek vermedi. And so, unlike kids who dreamed of one day becoming a baseball star or an astronaut, I dreamed of becoming a writer. Ve böylece, kim bir gün bir beyzbol yıldız veya astronot olmak hayal çocuklar farklı olarak, bir yazar olma hayal.

When I was sixteen, my vision became stable enough to return to school fulltime. Ben, benim görüş yeterince istikrarlı oldu okul Fulltime dönmek için on altı oldu. I fell into the typical high school routines with a passion, because I so desperately wanted to be just like everybody else. Çünkü bu kadar umutsuz gibi olmak istedim bir tutkuyla tipik lise yordamları olarak düştü herkes. I went to college, became a numbers guy, and well, you know the rest. Üniversiteye gidip bir numara adam oldu, ve iyi bir dinlenme biliyorum.

So, after I talked with Stephanie, I decided to quit my job and try to pursue my childhood dream of becoming an author. Peki, sonra Stephanie ile konuştuk, benim iş çıkın ve bir yazar olma benim çocukluk hayali takip deneyin karar verdi. As she had also always wanted to write a novel (she was an award-winning magazine writer), we made a pact. O vardı da her zaman bir roman yazmak istedim (o ödül-dergisi yazarı kazanan) olduğunu, bir anlaşma yaptı. We would write together every day until we both had a completed manuscript. Kadar hem tamamlanmış yazılar vardı Birlikte her gün yazmak olacaktır. The next day, I took the subway to where she lived in Brooklyn Heights, headed out to Starbucks (our respective laptops carefully tucked beneath our arms), plugged in and began writing. Ertesi gün, burada Brooklyn Heights in Starbucks için başlı yaşadığı için metro aldı (tarafların dizüstü bilgisayarlar dikkatle bizim silah altında), saklanmış takılı ve yazmaya başladı.

We wrote for almost two hours that day. Neredeyse iki saat o gün için yazdım. And the next day. Ve ertesi gün. And the day after that. Ve sonra bir gün. That first month, I don't think we missed a single day. Bu ay, ben bir tek gün cevapsız sanmıyorum. Then Stephanie got sicker and had to go into the hospital; but I kept going. Sonra Stephanie sicker var ve hastaneye gitmeniz vardı; ama giderek tutulur. And when Stephanie was feeling better, she resumed writing as well. Ve Stephanie iyi, o devam de yazma duygusu oldu.

It took me over a year before I had a manuscript good enough to sell but in October 2003 HarperCollins bought the English rights to my novel, IMPROBABLE. Önce bir el yazması yeterli ama satmak için Ekim 2003 yılında HarperCollins benim roman, olası için İngilizce haklarını satın iyi olduğunu bir yıldız aldı. Stephanie went a different route and sold her novel to a colleague who was starting a new imprint. Stephanie farklı bir rota gitti ve yeni bir dizi başlıyor bir iş onun romanı sattı. On June 21, 2004, I (along with about 100 others) attended Stephanie's book party. 21 Haziran 2004 tarihinde, ben (yaklaşık 100 başkalarıyla birlikte) Stephanie kitabı parti katıldı. She said it was the happiest day of her life. O hayatının en mutlu günü olduğunu söyledi. Unfortunately, two weeks later, she lost her battle with cancer. Ne yazık ki, iki hafta sonra, o kanser ile savaşta kaybettik. It was an incredibly sad day, but her family and I wer comforted knowing that Stephanie had lived her dream. Bu son derece üzücü bir gün, ama ailesinin ve bu Stephanie onu hayal yaşamış bilmek comforted Wer.

Stephanie helped show me how important it is to do what you love because you never know how much time you have left. Stephanie, çünkü ne kadar zaman kaldığını biliyorum asla ne kadar önemli bu ne aşk için bana yardım göster. Now, I'm a full-time writer. Şimdi, bir tam zamanlı yazar yaşıyorum.

And that's how I decided to become a novelist. Ve bu nasıl bir romancı olmaya karar's.

Adam Fawer is the author of IMPROBABLE Adam Fawer bir yazar umulmadık

adam fawer röportajı sadece burada!

Çünkü kısa bir süre önce bir yazar olma konusunda yazarı Adam Fawer e-posta ile Kevin son Çarşamba olası inceledim sevindim. Fawer’s last day job was COO of About.com. Fawer son gün iş COO About.com biriydi. I asked him if leaving that position was a big risk. Eğer o konumda bırakarak bir büyük bir risk olduğunu sordum.

AF: It depends how you look at it. AF: Bu nasıl baktığınıza bağlı. Financially, yes, I suppose it was. Mali, evet, ben olduğunu varsayalım. I was making a great living and had good job security. Harika bir yaşam yapmak ve iyi bir iş güvenliği vardı. However, I was also spending a lot of my time laying off employees and making budget cuts, which quite frankly, I hated. Ancak, aynı zamanda çalışanların kapalı attı ve oldukça açıkçası, bundan nefret bütçe kesintileri, yapmak benim için çok fazla zaman harcama oldu. In the end, I decided I’d rather take a risk and be poor and happy rather than play it safe and be rich and depressed. Sonunda, ben değil, bir risk almak istiyorum ve karar yoksul ve mutlu değil, oyun daha ve zengin olması, güvenli ve depresif.

After I quit, I told myself I’d start looking for a job if I didn’t have a completed manuscript and an agent within six months. Sonra çıkın, ben ben ve altı ay içinde bir ajan tamamlanmış bir el yazması yoktu bir iş arıyor başlatmak ediyorum kendim söyledim. Six months later, I had the former, but not the later, so I started up my job search. Altı ay sonra, ben, ancak daha sonra, yani benim iş arama kadar başlayan eski vardı. However, before I found a new position, I got an agent. Ancak, önce yeni bir pozisyon buldu, bir ajan var.

So, at her recommendation, I decided to rewrite my novel. Yani, onun önerisi üzerine, Ben romanı yeniden yazmak için karar verdi. Again, I put myself on a timeline. Yine, bir zaman kendim koydum. I decided that if I couldn’t finish it and get it sold within six months then I’d go back to work. Ben eğer bunu bitirmek couldn't ve altı ay sonra içinde geri çalışmaya devam ediyorum satılan almak karar verdi. At the end of the six months, I had finished it, but my agent hadn’t sold it, so I took a job. Altı ay sonunda, ben bitirdim, ama vardı benim ajan da satılan olmasaydı, böyle bir iş aldı. Two days later, HarperCollins bought the English rights. İki gün sonra, HarperCollins İngilizce haklarını satın aldı. That was over a year and a half ago. Bu bir yıl buçuk önceydi. Since then my agent has sold translation rights to my novel in six other languages. O zamandan beri benim ajan benim roman için altı dilde çeviri haklarını sattı.

Phil: Have you always wanted to be a writer? Phil: her zaman bir yazar olmak istedim mi?

AF: Although I’ve (secretly) always wanted to be an author, I never had the courage to quit my job and just go for it until I got a call from my old college friend Stephanie . Kadar benim eski okul arkadaşı Stephanie bir telefon aldım AF: rağmen (gizlice) her zaman bir yazar olmak istedim sonra, ben ve benim işim çıkmak için sadece çıkmak cesareti yoktu. At the age of 30, she had been diagnosed with terminal breast cancer. 30 yaşında, o terminali meme kanseri tanısı almıştı.

The news hit me hard and made me reevaluate my life. Haber sabit bana ve hayatıma reevaluate yaptı. Sounds corny, I know, but it’s true. Nasırlı Sesler, biliyorum, ama doğru. My father had died of cancer when he was only 49 after working a job he hated for almost twenty years. Babam kanser o sadece 49 de neredeyse yirmi yıldır nefret bir iş çalıştıktan sonra öldü vardı. I didn’t want this to be my fate. Ben kader olmasını istersiniz vermedi. Suddenly I had an incredible sense of urgency to stop messing around and start living my life to the fullest. Birden etrafta oynamayı durdurmak ve tam olarak hayatımı yaşayan başlatmak inanılmaz bir aciliyet duygusu vardı.

So, I thought back to when I was a kid. Yani, ben ne zaman bir çocuk olduğunu düşündüm. I didn’t have a normal childhood. Ben normal bir çocukluk yoktu. When I was six years old, I contracted a rare illness that caused corneal scarring in both my eyes. Ben altı yaşındayken, bu neden korneal skarlasma de gözlerimi bir nadir hastalık sözleşmeli. I spent the next ten years in and out of hospitals, undergoing countless surgeries. Bir sonraki on yıl içinde ve hastane dışında, sayısız operasyon geçiyor geçirdi. The only thing that got me through were books on tape from the Commission for the Blind. Bu kitap ile kaset üzerindeki Komisyonu körler için beni var tek şey. Every night, when I was alone in the dark, I’d listen to a novel. Her gece, ben yalnız karanlıkta olduğunu, bir roman dinlemek istiyorum.

I “read” everyone from Judy Blume to Isaac Asimov to Stephen King to Michael Crichton to Tom Clancy. Ben "" Judy Blume Isaac Asimov için Stephen King: Michael Crichton için Tom Clancy kadar herkes okuyun. These authors and hundreds others gave me the one thing that my doctors and my parents could not-an escape. Bu yazarlar ve yüzlerce diğerleri bana bir şey verdi bana doktor ve ailemin olabilir olmayan bir kaçış. It didn’t take long for authors to eclipse all my other heroes. Uzun yazar için tüm diğer kahramanlar tutulması etmek vermedi. And so, unlike kids who dreamed of one day becoming a baseball star or an astronaut, I dreamed of becoming a writer. Ve böylece, kim bir gün bir beyzbol yıldız veya astronot olmak hayal çocuklar farklı olarak, bir yazar olma hayal.

When I was sixteen, my vision became stable enough to return to school fulltime. Ben, benim görüş yeterince istikrarlı oldu okul Fulltime dönmek için on altı oldu. I fell into the typical high school routines with a passion, because I so desperately wanted to be just like everybody else. Çünkü bu kadar umutsuz gibi olmak istedim bir tutkuyla tipik lise yordamları olarak düştü herkes. I went to college, became a numbers guy, and well, you know the rest. Üniversiteye gidip bir numara adam oldu, ve iyi bir dinlenme biliyorum.

So, after talking with Stephanie, I decided to quit my job and try to pursue my childhood dream of becoming an author. Yani, Stephanie ile konuşurken sonra İşimi çıkın ve bir yazar olma benim çocukluk hayali izlemeye çalışın karar verdi. As she had also always wanted to write a novel (she was an award-winning magazine writer), we made a pact. O vardı da her zaman bir roman yazmak istedim (o ödül-dergisi yazarı kazanan) olduğunu, bir anlaşma yaptı. We would write together every day until we both had a completed manuscript. Kadar hem tamamlanmış yazılar vardı Birlikte her gün yazmak olacaktır. The next day, I took the subway to where she lived in Brooklyn Heights, headed out to Starbucks (our respective laptops carefully tucked beneath our arms), plugged in and began writing. Ertesi gün, burada Brooklyn Heights in Starbucks için başlı yaşadığı için metro aldı (tarafların dizüstü bilgisayarlar dikkatle bizim silah altında), saklanmış takılı ve yazmaya başladı.

We wrote for almost two hours that day. Neredeyse iki saat o gün için yazdım. And the next day. Ve ertesi gün. And the day after that. Ve sonra bir gün. That first month, I don’t think we missed a single day. Bu ay, ben bir tek gün cevapsız sanmıyorum. Then Stephanie got sicker and had to go into the hospital; but I kept going. Sonra Stephanie sicker var ve hastaneye gitmeniz vardı; ama giderek tutulur. And when Stephanie was feeling better, she resumed writing as well. Ve Stephanie iyi, o devam de yazma duygusu oldu.

By the summer of 2004 we both had publishing deals. The summer of 2004 we her iki yayın anlaşmaları vardı. Mine, through HarperCollins and hers through a former colleague who was starting a new imprint . Mine, HarperCollins aracılığıyla ve onun kim yeni bir dizi başlıyor eski bir meslektaşım aracılığıyla. On June 21, 2004, I (along with about 100 others) attended Stephanie’s book party. 21 Haziran 2004 tarihinde, ben (yaklaşık 100 başkalarıyla birlikte) Stephanie kitabı parti katıldı. She said it was the happiest day of her life. O hayatının en mutlu günü olduğunu söyledi. Unfortunately, two weeks later, she lost her battle with cancer. Ne yazık ki, iki hafta sonra, o kanser ile savaşta kaybettik. It was an incredibly sad day, but her family and I were comforted knowing that Stephanie had lived her dream. Bu son derece üzücü bir gün, ama ailesinin ve bu Stephanie onu hayal yaşamış bilmek comforted edildi.

Stephanie helped show me how important it is to do what you love because you never know how much time you have left. Stephanie, çünkü ne kadar zaman kaldığını biliyorum asla ne kadar önemli bu ne aşk için bana yardım göster. Now, I’ma full-time writer. Şimdi, Ben tam zamanlı yazar.

Phil: I don’t think your response to Stephanie’s diagnosis is corny at all. Phil: Ben Stephanie's Tanı için tepki modası hiç olduğunu sanmıyorum. That’s the stuff of life. Bu hayatın bir şeyler's. I wish more of us would give serious thought to our lives before the hard times come. Ben hayatımızın için zor zamanlar geliyor önce ciddi düşünmek de bize daha fazla isterdim. As Jesus said, “There are few things that matter. Olarak İsa, "Türkiye birkaç şeyden önemli olduğunu söyledi. Really, only one.” Gerçekten, sadece bir. "

Your response is very similar to Anthony Burgess’ response to his own fatal diagnosis. Cevabınızı çok kendi ölümcül Tanı için Anthony Burgess' tepkisi benzer. As I understand it, he was told he would not live beyond a year, so he decided to stories which might generate an income after his death. Gibi anlamak bir yıl aşmak wouldn't söyledim, o, bu yüzden o hikayeleri olan, ölümünden sonra gelir üretmek de karar verdi. But he didn’t die, and he kept writing. Ama öldü değil mi, o da yazmaya devam ettim.

You’ve gotten good reviews from other blogs and sites as well as Kevin’s review here. Clive Cussler calls it “spellbinding.” Does the praise surprise you at all? Diğer bloglar ve siteler gibi Kevin's incelemesi burada. Clive Cussler bu "spellbinding aramalar iyi değerlendirmeleri ele verdik." Hamd hiç bir sürpriz mi?

AF: The praise is great in that it (hopefully) gets more people to read the book. AF: hamd bu (umarım) kitap okumak için daha fazla kişi alır büyük olduğunu. However it doesn’t really thrill me one way or another. Ancak gerçekten öyle ya da bana heyecan vermiyor.

Phil: Where did you come up with the idea for your story? Phil: Nereye kadar Hikayeni için fikir geldi? (I dislike that question, but some people give interesting answers to it, so I’ll throw it to you.) (I, ancak söz sevmediğim bazı kişiler için ilginç cevaplar verir, bu yüzden sana bunu atmak olacaktır.)

AF: I had a statistics professor in college who once said “If you walked outside right now and jumped up into the air it’s POSSIBLE that through a confluence of incredibly low probability events (a sudden typhoon carrying you up into the sky high enough to collide with the space shuttle) you could land on the moon. AF: Ben üniversite Eğer şimdi dışına doğru yürüdüm ve bu mümkündür karışabilir kadar sıçradı olan bir "dedi bir istatistik profesörü ki inanılmaz düşük olasılık olayların bir izdiham ile (ani bir tayfun gökyüzünün içine yeterince yüksek kadar taşıma bir uzay mekiği ile) bir aya kara olabilir çarpışmak için. However, this is highly unlikely. Ancak, bu son derece olası. Thus, the moral of the story is nothing is impossible, but certain things are infinitely improbable.” This idea always stuck with me and eventually morphed into the premise for my book: a man who could understand all of the consequences for every improbable action in the universe. Ama bazı şeyler sonsuz olası olduğunu imkansız Böylece, hikayenin ahlaki başka bir şey değildir. "Bu fikri her zaman bana ve sıkışmış sonunda benim için öncül bir morphed: tüm her olası eylem için sonuçları anlamak bir adam evren.

Phil: And here’sa question for the guys at the design blog, Foreward : What do you think about your cover art? Phil: Ve tasarım blog Foreward: Ne kapak sanat hakkında sizce bu çocuklar için burada soru? Pleased? Mutluluk? Unmoved? Duygusuz? Hope others like though you don’t? Ama değil mi Umarım diğerleri gibi?

AF: I like the US cover quite a bit. AF: Ben ABD gibi biraz kapsamaktadır. I think it captures the right mood and it’s very eye-catching. Ben sağ duygudurum yakalar düşünüyorum ve çok göz's çekici. However, it’s nothing compared to the Dutch cover. Hollanda kapağını kıyasla Ancak, bu hiçbir şey. Not only did they rename my book DE EINSTEIN CODE, but the cover features a green bikini-clad woman throwing a mask of a yellow face. Sadece bunlar, ama benim DE EINSTEIN KODU yeniden adlandırmak yaptı kapak yeşil Bikini kaplı kadın sarı yüz bir maske atma özellikleri. It’s very trippy. Çok trippy's.

aşk üzerine...

Aşk başkadır...Her bahar başka yaşanır...Görüyorum üzülüyorum herkes aşkı yaşadığını zanneder,çünkü aşk artık 3 günlük olmuştur.Seni seviyorum demek laçkalaşmıştır...


Ben diyorumki susun artık

Çıkın hayatımızdan yüzyılların aşkını sevgisini seni seviyorumunu bize bırakın.Siz gidin defolaun kendi dünyanıza aşk bize kalsın.Masumluk şeref ar haysiyet bze kalsın...Sevmek belden aşağısı demek değildir.

Utanıyorum herkezden türklük bu değil.Müslümanlık bu değil