adam faweri kendi ağzından okuyun

Adam Fawer's umulmadık için backstory

I’m not your typical novelist. Ben değilim tipik romancı.

Before selling my novel to HarperCollins, I’d never written professionally. HarperCollins için yeni satış önce, profesyonel yazılı asla ediyorum. I wasn’t even an English major in college. Ben bile bir kolej büyük İngilizce. In fact, I was quite the opposite. Aslında, tam tersi oldu. Although I’ve always been a decent writer, I always thought of myself as a numbers guy, so I went down a numeric path and studied economics. Her ne kadar hep iyi bir yazar oldum, ben her zaman kendimi bir numara adam olarak, bu yüzden bir sayısal yoluna gitti ve ekonomi eğitimi düşündüm. After college I got a master’s in statistics then got a job creating mathematical models. Kolej sonra istatistiklere bir ana o bir iş matematiksel modeller oluşturmak var var.

When I got bored with that, I went to Stanford Business School, got an MBA then returned to New York City and entered the dot-com arena (yes, it was the late nineties). Ben o ile sıkıldım, ben Stanford Business School, sonra New York döndü ve nokta-da geç doksanlı yıllar oldu tr arenada (evet, girilen MBA var) gittim. Three years later I was the Chief Operating Officer of About.com. Üç yıl sonra ben Şef İşletim Görevlisi About.com biriydi. I handled budgets, forecasted revenue, managed over a hundred people and kept running the numbers. Yani, bütçeler, öngörülen gelir ele yüz kişi üzerinden yönetilen ve numaraları yayınlanmaya devam ettim. Even better, I was making great money. Daha iyi, ben çok para kazanmak oldu. I had everything I thought I ever wanted. Sanırım şimdiye kadar istediği her şey düşünce vardı. Everything, that is, except a job I truly loved. Her şey, yani gerçekten seven bir iş dışında.

Then my good friend Stephanie Williams (www.stephaniewilliams.com) called me with some news that changed my life forever. Sonra arkadaşım Stephanie Williams (www.stephaniewilliams.com) bu sonsuza hayatım değişti bazı haberleri beni aradı. She had been diagnosed with terminal breast cancer. O terminali meme kanseri tanısı almıştı. This isn't something you expect to hear from an old college friend (especially one that’s only thirty). Bu, sadece otuz bir eski okul arkadaşı (özellikle bir haber bekliyoruz şey değildir.)

The news hit me hard and really made me reevaluate my life. Haber, sert ve bana benim hayatımı reevaluate yaptı. Sounds corny, I know, but it's true. Nasırlı Sesler, biliyorum, ama doğru. My father had died of cancer when he was only 49 after working a job he hated for almost twenty years. Babam kanser o sadece 49 de neredeyse yirmi yıldır nefret bir iş çalıştıktan sonra öldü vardı. I didn't want this to be my fate. Ben kader olmasını istersiniz vermedi. Suddenly I had an incredible sense of urgency to stop messing around and start living my life to the fullest. Birden etrafta oynamayı durdurmak ve tam olarak hayatımı yaşayan başlatmak inanılmaz bir aciliyet duygusu vardı.

So, I thought back to when I was a kid. Yani, ben ne zaman bir çocuk olduğunu düşündüm. I didn’t have a normal childhood. Ben normal bir çocukluk yoktu. When I was six years old, I contracted a rare illness that caused corneal scarring in both my eyes. Ben altı yaşındayken, bu neden korneal skarlasma de gözlerimi bir nadir hastalık sözleşmeli. I spent the next ten years in and out of hospitals, undergoing countless surgeries. Bir sonraki on yıl içinde ve hastane dışında, sayısız operasyon geçiyor geçirdi. The only thing that got me through were books on tape from the Commission for the Blind. Bu kitap ile kaset üzerindeki Komisyonu körler için beni var tek şey. Every night, when I was alone in the dark, I’d listen to a novel. Her gece, ben yalnız karanlıkta olduğunu, bir roman dinlemek istiyorum.

I "read" everyone from Judy Blume to Isaac Asimov to Stephen King to Michael Crichton to Tom Clancy. Ben "" Judy Blume Isaac Asimov için Stephen King: Michael Crichton için Tom Clancy kadar herkes okuyun. These authors and hundreds others gave me the one thing that my doctors and my parents could not—an escape. Bu yazarlar ve yüzlerce diğerleri bana bir şey verdi bana doktor ve ailemin olabilir olmayan bir kaçış. It didn’t take long for authors to eclipse all my other heroes. Uzun yazar için tüm diğer kahramanlar tutulması etmek vermedi. And so, unlike kids who dreamed of one day becoming a baseball star or an astronaut, I dreamed of becoming a writer. Ve böylece, kim bir gün bir beyzbol yıldız veya astronot olmak hayal çocuklar farklı olarak, bir yazar olma hayal.

When I was sixteen, my vision became stable enough to return to school fulltime. Ben, benim görüş yeterince istikrarlı oldu okul Fulltime dönmek için on altı oldu. I fell into the typical high school routines with a passion, because I so desperately wanted to be just like everybody else. Çünkü bu kadar umutsuz gibi olmak istedim bir tutkuyla tipik lise yordamları olarak düştü herkes. I went to college, became a numbers guy, and well, you know the rest. Üniversiteye gidip bir numara adam oldu, ve iyi bir dinlenme biliyorum.

So, after I talked with Stephanie, I decided to quit my job and try to pursue my childhood dream of becoming an author. Peki, sonra Stephanie ile konuştuk, benim iş çıkın ve bir yazar olma benim çocukluk hayali takip deneyin karar verdi. As she had also always wanted to write a novel (she was an award-winning magazine writer), we made a pact. O vardı da her zaman bir roman yazmak istedim (o ödül-dergisi yazarı kazanan) olduğunu, bir anlaşma yaptı. We would write together every day until we both had a completed manuscript. Kadar hem tamamlanmış yazılar vardı Birlikte her gün yazmak olacaktır. The next day, I took the subway to where she lived in Brooklyn Heights, headed out to Starbucks (our respective laptops carefully tucked beneath our arms), plugged in and began writing. Ertesi gün, burada Brooklyn Heights in Starbucks için başlı yaşadığı için metro aldı (tarafların dizüstü bilgisayarlar dikkatle bizim silah altında), saklanmış takılı ve yazmaya başladı.

We wrote for almost two hours that day. Neredeyse iki saat o gün için yazdım. And the next day. Ve ertesi gün. And the day after that. Ve sonra bir gün. That first month, I don't think we missed a single day. Bu ay, ben bir tek gün cevapsız sanmıyorum. Then Stephanie got sicker and had to go into the hospital; but I kept going. Sonra Stephanie sicker var ve hastaneye gitmeniz vardı; ama giderek tutulur. And when Stephanie was feeling better, she resumed writing as well. Ve Stephanie iyi, o devam de yazma duygusu oldu.

It took me over a year before I had a manuscript good enough to sell but in October 2003 HarperCollins bought the English rights to my novel, IMPROBABLE. Önce bir el yazması yeterli ama satmak için Ekim 2003 yılında HarperCollins benim roman, olası için İngilizce haklarını satın iyi olduğunu bir yıldız aldı. Stephanie went a different route and sold her novel to a colleague who was starting a new imprint. Stephanie farklı bir rota gitti ve yeni bir dizi başlıyor bir iş onun romanı sattı. On June 21, 2004, I (along with about 100 others) attended Stephanie's book party. 21 Haziran 2004 tarihinde, ben (yaklaşık 100 başkalarıyla birlikte) Stephanie kitabı parti katıldı. She said it was the happiest day of her life. O hayatının en mutlu günü olduğunu söyledi. Unfortunately, two weeks later, she lost her battle with cancer. Ne yazık ki, iki hafta sonra, o kanser ile savaşta kaybettik. It was an incredibly sad day, but her family and I wer comforted knowing that Stephanie had lived her dream. Bu son derece üzücü bir gün, ama ailesinin ve bu Stephanie onu hayal yaşamış bilmek comforted Wer.

Stephanie helped show me how important it is to do what you love because you never know how much time you have left. Stephanie, çünkü ne kadar zaman kaldığını biliyorum asla ne kadar önemli bu ne aşk için bana yardım göster. Now, I'm a full-time writer. Şimdi, bir tam zamanlı yazar yaşıyorum.

And that's how I decided to become a novelist. Ve bu nasıl bir romancı olmaya karar's.

Adam Fawer is the author of IMPROBABLE Adam Fawer bir yazar umulmadık